Ετσι γινόταν η καλλιέργεια της σταφίδας
Στόχος μας είναι να αναδείξουμε την ιστορία του χωριού μας με δημοσιεύσεις, αφηγήσεις, πρόσωπα και φωτογραφίες ,μαζεύοντας σε αυτήν εδώ τη γωνιά υλικό, με σεβασμό και αναφορά στην πηγή που το δημιούργησε.
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Γεώργιος Δούσμανης (Μέρος 1ο )
Ο Γ. Δούσμανης υπήρξε ενα φαινόμενο ευφυίας και οξυδέρκειας .Δυστυχώς για τον ίδιο , τους δικούς του και την πατρίδα μας ,μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς για τη "γειτονιά των αγγέλων"
Αναδημοσιεύουμε το βιογραφικό του , οπως το βρήκαμε στον Φιλόδημο http://www.filodimos.gr/id/index.php?option=com_content&task=view&id=364&Itemid=22
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ: ΄΄Η μεγαλύτερη διάνοια που πέρασε από το Πανεπιστήμιο ΄΄Columbia΄΄ των Η.Π.Α
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ είναι ένας πυρηνικός επιστήμονας παγκόσμιας ακτινοβολίας και παραδοχής. Ο κορυφαίος της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι αυτός που άγγιξε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, αλλά λόγω της νεαρής ηλικίας και του πρόωρου θανάτου του, δεν το κατέκτησε - ή δεν του εδόθη - αν και δικαιωματικά το άξιζε, γιατί η ποιότητα των εκπληκτικών του ανακαλύψεων, είχαν επάνω τους τη σφραγίδα της διάνοιας.
Πρόκειται για μια από τις πιο χαρισματικές φύσεις, που πέρασαν από τον κόσμο του 20ου αιώνα. Ποιητικός, δυναμικός, φιλοσοφικά συνεσταλμένος. Με απέραντη αγάπη για την ανθρωπότητα, συχνά έλεγε: ΄΄Οι απεριόριστες δυνάμεις της φύσης, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούνται μόνο, για το καλό της φύσης, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούνται μόνο, για το καλό της ανθρωπότητας και ποτέ για τον όλεθρό της΄΄.
Είναι αυτός που φέρεται ότι συγκλόνισε το περιβάλλον του, που το αποτελούσε η αφρόκρεμα της παγκόσμιας σκηνής. Από τους περίφημους νομπελίστες καθηγητές των Αμερικανικών Πανεπιστημίων, έως τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Αϊζενχάουερ και τη βασίλισσα της Ελλάδας Φρειδερίκη.
Ο Γεώργιος Δούσμανης, ήταν ένας ερευνητής της ΄΄Τετράγωνης λογικής΄΄ που αναζητούσε στο θετικό ορθολογισμό, την αρνητική διάσταση, για να την μετατρέψει σε χρηστική ετυμολογία ζωής.
Ήταν αυτός που έλαμψε ως πρωινός αστέρας κι έπειτα χάθηκε μέσα στην νηνεμία της επιστήμης. Έμειναν όμως οι απαστράπτουσες έρευνές του και τα ψήγματα της κοσμιότητάς του, αυτά που στολίζουν τα 37 πρόωρα χρόνια του.
II
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ ήταν ένας εκρηκτικός οραματιστής, με απρόβλεπτες διαστάσεις, που συνδύαζε εγκεφαλικά τη θεωρία με την πράξη και την πράξη μ' ένα νέο αποτέλεσμα ΄΄ανατρεπτικής ετυμηγορίας΄΄ προκαλώντας την επιστήμη της εποχής του.
Ήταν συνάμα κι ένα πνευματικό ορόσημο, που είχε έντονη ανθρωπιστική φιλοσοφία, διακηρύσσοντας: ΄΄Σκοπός μας είναι τι να δώσουμε στον άνθρωπο κι όχι τι να πάρουμε΄΄. Ήταν αυτός που είχε ζήσει στην παιδική του ηλικία, όλες τις αντίξοες συνθήκες ενός Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κι ενός εμφυλίου.
Ήταν ο βιωματικός επιστήμονας του ΄΄ιδιοσυγκρασιακού ταπεραμέντου΄΄ και της εξελικτικής ιδεοπρακτικής άμιλλας. Πήγαινε μπροστά από τη ροή των πραγμάτων. Μπροστά από τ' ΄΄άλογα θαύματα΄΄ της εποχής του.
Είχε μια ενδοσκοπική υπόσταση και μια επιβλητική προσωπικότητα. Μάγευε τους συνανθρώπους τους, με την απλότητα της περήφανης Ελληνικής καταγωγής του και με την
υπέροχη διάνοιά του.
Ήταν μια σπάνια εκλεκτική φύση.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ, είναι ο διαπρεπής επιστήμονας κι' ερευνητής, ο οποίος με την εμπεριστατωμένη και πρωτοποριακή του εργασία: ΄΄Περί των ηλεκτρονίων αρνητικής ενεργού μάζας΄΄, μια κορυφαία ανακάλυψη του 1958, που πραγματοποίησε στα εργαστήρια της εταιρίας ΄΄R.C.A. στο Princeton των ΗΠΑ, έβαλε σ' άλλα επίπεδα τη σύγχρονη Φυσική της έδωσε: ΄΄αντίστροφη ισορροπημένη λογική και γνώση απεριόριστη΄΄.
... Την εποχή που ανακοινώθηκε η ανακάλυψη αυτή, τύχαινε να βρίσκεται στις Η.Π.Α. η βασίλισσα της Ελλάδας Φρειδερίκη, η οποία όταν συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ, αυτός: ΄΄το πρώτο που της είπε, ήταν ο απέραντος θαυμασμός, κι η ευγνωμοσύνη που νοιώθει η ανθρωπότητα για την ανακάλυψη του ωραίου Έλληνα επιστήμονα, Γεωργίου Δούσμανη΄΄.
Κι η Φρειδερίκη, υπερήφανη και συγκινημένη, σπεύδει αμέσως να συναντήσει και να γνωρίσει από κοντά ΄΄το μυθικό 27χρονο πυρηνικό αποτέλεσμα, από την Ελλάδα, που είχε προκαλέσει την εποχή του΄΄. Κι όταν γίνεται η συνάντηση, αυτός συστήνεται, χαριτολογώντας: ΄΄Γεώργιος Δούσμανης, από την Κουνινά Αιγίου. Σας παρακαλώ!΄΄.
Η Φρειδερίκη, μετά την επιστροφή της από την Αμερική, επισκέπτεται το Αίγιο, με σκοπό να γνωρίσει από κοντά τους γονείς και την οικογένεια του διαπρεπούς επιστήμονα. Απλά ντυμένη η βασίλισσα, κι αγνώριστη στα μάτια των Αιγιωτών, επισκέπτεται το Γυμνάσιο της πόλης.
Μαζί με μια άλλη κυρία, απαρατήρητες βρέθηκαν στο γραφείο του Διευθυντή. Κι όταν ανακοινώθηκε ότι στο Γυμνάσιο βρίσκεται η βασίλισσα της Ελλάδας, τα πάντα πήραν μια απροσδόκητη έως κωμική αναστάτωση. Το μόνο που ήθελε η Φρειδερίκη, ήταν να την οδηγήσουν στο σπίτι της οικογένειας Δούσμανη.
Όπως κι έγινε. Όμως η οικογένεια έλειπε στο κτήμα, στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ Κουνινάς. Μια καλλίγραφη πρόσκληση, με βασιλική υπογραφή, προσκαλούσε τον πατέρα Δούσμανη να επισκεφτεί το παλάτι, για να δεχτεί αυτοπροσώπως τα συγχαρητήρια, για το διαπρεπή γιό του. Όπως κι έγινε.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ, γεννήθηκε το 1929, στην Κουνινά Αιγίου. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του αγρότη σταφιδοπαραγωγού Χρήστου και της Φωτεινής Δούσμανη. ... Από τη μητέρα του είχε γενιά από τους ένδοξους οπλαρχηγούς του 1821: Γιωργο - Μωραΐτη, Αργύρη Παπασταθόπουλο και Αλεξανδρόπουλο. Ήταν αδελφή του εθνομάρτυρα ιερέα και διανοούμενου του Αιγίου, Θεόδωρου Παπαγεωργίου.
(Ο κλάδος της οικογένειας Δούσμανη, κατάγεται από την Ήπειρο. Απο κει διασκορπίσθηκε στην Κέρκυρα και τη Βοστίτσα. Το 17ο αιώνα, ο συνώνυμος Γεώργιος Δούσμανης, συνθηκολογεί και μεταφέρει τη διοίκηση της Αθήνας στους Ενετούς κι έπειτα μαζί τους πολεμάει τους Τούρκους, οι οποίοι ονομάζουν τους Δουσμάνηδες ΄΄Ντούσμαν΄΄: δηλαδή εχθρούς. Στο τέλος ο Γεώργιος Δούσμανης, δολοφονήθηκε το 1701).
Ο Γεώργιος Δούσμανης, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, ως ΄΄παιδί θαύμα΄΄ και στα 9,5 χρόνια του βρίσκεται μαθητής του Γυμνασίου Αιγίου, για να καταπλήξει τους καθηγητές του. Ένας από αυτούς, αυθόρμητα εξομολογείται: ΄΄Έφτασα έως τη μέση του γραπτού του και του έβαλα 20, έως το τέλος έπρεπε να του βάλω 40!΄΄
Στη Φυσική και στα Μαθηματικά, άστραφτε μέσα του ένα φως, έβλεπε όλες τις πιθανές λύσεις του ίδιου προβλήματος, βασανίζοντας τους καθηγητές του, οι οποίοι συχνά έλεγαν, με κρυφή περηφάνια: ΄΄Αύριο έχω ν' αντιμετωπίσω το Δούσμανη΄΄.
Τελείωσε το Γυμνάσιο Αιγίου με άριστα. Μελετώντας μόνος του, μαθαίνει τρεις ξένες γλώσσες! Ενώ κατέχει πλήθος εγκυκλοπαιδικών γνώσεων. Εμπνέεται διαβάζοντας κάτω από την αγαπημένη μυγδαλιά, στο σταφιδόκτημα του πατέρα του, στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ Κουνινάς.
Τα μικρότερα αδέλφια του, θυμούνται πως έφτανε στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ φορτωμένος βιβλία, που τα διάβαζε - τα καταβρόχθιζε - σ' απίστευτα σύντομο χρόνο, για να φέρει κι' άλλα, κι' άλλα.
Εργατικότατος, ξυπνούσε τα χαράματα: ΄΄Για να μη μας βρει ο ήλιος στα κρεβάτια μας!΄΄ έλεγε και ξεκινούσε την κάθε μέρα του όλο κέφι. Και συνέχιζε, ανεβάζοντας στροφές: ΄΄Να μη περπατάτε, να τρέχετε΄΄, έλεγε στ' αδέλφια του.
Ήταν σαν να προαισθανόταν ότι η ζωή του θα ήταν σύντομη, μόνο 37 χρόνια, κι έπρεπε να προφθάσει, να γίνει και να δώσει ότι ΄΄εγκυμονούσε΄΄ μέσα σ' αυτό το κομψό και διανοητικό κεφάλι, το πλουτισμένο με απεριόριστες αναλαμπές και λάμψεις
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το Γυμνάσιο Αιγίου, ο Καθηγητικός Σύλλογος ομόφωνα, με γραπτή του αναφορά, μας διαβεβαιώνει:
΄΄Σπανιότατα παρουσιάζονται εις τα Ελληνικά Γυμνάσια, μαθηταί διαθέτοντας τα πνευματικά εφόδια και την φιλομάθειαν του μαθητού Γεωργίου Χρ. Δούσμανη.
Ούτος προικισμένος υπό της φύσεως, με ταχείαν αντίληψην, μνημονικήν και φανταστικήν ικανότητα, διαύγειαν κρίσεως, κι άλλα. Καθώς κι εξαιρετικήν και πολύπλευρον φιλομάθειαν, παρουσίασεν ιδία κατά τα τρία τελευταία σχολικά έτη (1943-1946) την μεγίστην επίδοσιν εις όλα τα εν γένει τα μαθήματα. Η δε εν τω σχολείω διαγωγή του, υπήρξεν αρίστη΄΄.
Είναι το ΄΄προβούλευμα΄΄ μιας αδιάβλητης διάνοιας.
... Ο Γεώργιος Δούσμανης, στα χρόνια της κατοχής, αμύνεται μελετώντας αδιάκοπα, για αν ξεφύγει από την ζοφερή πραγματικότητα, που έχει παρασύρει τα πάντα, στη δίνη μιας ακατάσχετης βαρβαρότητας, μ' αποκορύφωση την εκτέλεση από τους Γερμανούς, του αγαπημένου του θείου, παπά Θεόδωρου Παπαγεωργίου.
Τα παρέρχεται όλα αυτά και ζει αληθινάς μες τον κόσμο της γνώσης. Μελετώντας ακατάπαυστα παίρνει εφόδια για τα χρόνια της Ειρήνης, που νομοτελειακά θάρθουν, κι εκεί πλοηγός και ταξιδευτής, θα τραβήξει προς το πεπρωμένο του. Μαχητής, για το καλό τ' ανθρώπου.
Ο συμμαθητής του, Ηρακλής Μπούτσικας, θυμάται:
΄΄Στις δυο τελευταίες τάξεις που αρίστευσε, τις έζησε υπό Γερμανική Κατοχή. Τον θυμάμαι να φοράει δύο διαφορετικά παπούτσια, που δεν ήταν στα μέτρα του, γεμάτα αρβυλόπροκες στη σόλα για να μην τρίβεται.
Κάθε Σάββατο μεσημέρι, χειμώνα - καλοκαίρι, ανέβαινε στην Κουνινά να δει το σπίτι του ξανά το πρωί πάλι ποδαράτο, πρώτος έμπαινε στην τάξη και κάτω απ' αυτές τις αντίξοες βιοτικές συνθήκες, αυτός ο εγκέφαλος, αναπτυσσόταν κι υπερείχε πάντων΄΄.
Το 1946, ο Γεώργιος Δούσμανης, πρώτος επιτυχών, εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοιτά με Άριστα, για δύο χρόνια. Προκαλώντας την έκπληξη του καθηγητή Χόνδρου, ο οποίος δηλώνει: ΄΄Δεν μου έχει προκύψει άλλος τέτοιος φοιτητής΄΄.
Η ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ διάνοια και παρατηρητικότητα, του Γεωργίου Δούσμανη, είναι παροιμιώδης. Έχει περάσει στο λαϊκό ένστικτο της Αιγιάλειας περιοχής, μ' ένα σκωπτικό τρόπο. Ο Ηλίας Λιαπόπουλος, εμπεριστατωμένα μας αναφέρει:
΄΄Καθώς ο Γεώργιος Δούσμανης, περιχαρής ανεβαίνει τις σκάλες της Ιατρικής Σχολής, του Πανεπιστημίου Αθηνών, μ' άρβυλα και κοντό παντελόνι, ένας κύριος με ρεμπούκλα και μπαστούνι, τον αποπαίρνει:
- Ε, μικρέ, που πηγαίνεις;
- Να εγγραφώ, κύριε.
- Μα εδώ είναι Πανεπιστήμιο.
- Κι' εγώ στο Πανεπιστήμιο ήρθα.
- Μα εσύ είσαι μικρός.
- Είμαι ο Δούσμανης από την Κουνινά!
Ο καθηγητής μένει έκπληκτος. Είχε διαβάσει το περίεργο συνοδευτικό σημείωμα, στο φάκελό του, που έγραφε: ΄΄περί έκτακτης διάνοιας΄΄ κι αυθόρμητα, για να τον προκαλέσει, τον ρωτάει:
- Για πες μου, Γεώργιε Δούσμανη, παιδί μου, εσύ που τα ξέρεις όλα, κι ο νους σου ταξιδεύει, μήπως ξέρεις πόσες σκάλες έχει η Ιατρική Σχολή;
- Τριάντα εννέα! κύριε.
Ο καθηγητής στυλώνεται, ακουμπώντας το μπαστούνι.
- Μα είσαι σίγουρος;
- Σιγουρότατος.
Ο καθηγητής ξεστυλώνεται, κι' αρχίζει να μετράει, κατεβαίνοντας τις σκάλες. Μόλις έφθασε στο τέλος, κούνησε μ' απορία το κεφάλι. Έπειτα πάλι, χτυπώντας το μπαστούνι, μετρούσε στον ανήφορο, μια - μια τις σκάλες. Έφθασε στην κορυφή. Πάλι τριάντα εννέα, τις έβγαζε.
- Μα πως το ήξερες, παιδί μου;
- Να κύριε, τις μετρούσα δυο - δυο, καθώς τις ανέβαινα, (19 Χ 2=38), η τελευταία ήταν μονή! επομένως: 38+1=39.
Ο καθηγητής βάζει το χέρι του, στον ώμο του φοιτητή Γεωργίου Δούσμανη και προχωρώντας τον πηγαίνει στα γραφεία της Πρυτανείας, όπου τον συστήνει μ' ενθουσιασμό, κι' εγκωμιαστικά λόγια, στους υπόλοιπους Πανεπιστημιακούς. Προσυπογράφοντας, πως το συνοδευτικό των καθηγητών του Γυμνασίου Αιγίου, είναι ίσως φτωχό, μπρος σ' αυτό που ο ίδιος διαισθανόταν.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ το 1948, κερδίζει υποτροφία για σπουδές στις Η.Π.Α., στο περίφημο Πανεπιστήμιο ΄΄Columbia΄΄ όπου δίπλα στην ελίτ της παγκόσμιας διανόησης, θ' αναμετρούσε τις δικές του πνευματικές δυνάμεις, για να καταπλήξει, κι' εκεί, Πανεπιστημιακούς και συμφοιτητές του.
Εκεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, παίρνει το ΄΄Μάστερ΄΄ και το ΄΄Διδακτορικό΄΄, παρουσιάζοντας σπάνιες ικανότητες στην έρευνα και στις ανακαλύψεις νέων στοιχείων στην επιστήμη της Φυσικής. Κάνοντας τον Ελληνο - αμερικανό καθηγητή του ΄΄Columbia΄΄ κύριο Λούκας, να εκμυστηρευτεί δημόσια:
΄΄Η διάνοια του Γεωργίου Δούσμανη, εκπέμπει φως, σαν να φοράει φωτοστέφανο!΄΄.
Ο ίδιος καθηγητής, επισκέπτεται μετά δύο χρόνια - 1950 - το Γυμνάσιο Αιγίου, για να γνωρίσει και να συγχαρεί τους καθηγητές, οι οποίοι: ΄΄διέσωσαν, μέσα από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια τέτοια διάνοια΄΄, κι ιδίως να εγκωμιάσει τον φυσικό κύριο Ζωγράφο, που έδωσε τέτοια εφόδια, στον ΄΄έκτακτο μαθητή του΄΄.
Στη συγκέντρωση, που ακολούθησε, στα γραφεία του Γυμνασίου Αιγίου, ο κύριος Λούκας, έπλεξε το εγκώμιο του Γεωργίου Δούσμανη, για τις έξοχες επιδόσεις του στη Φυσική και την ικανότητά του να κατακτήσει τ' ανώτερα μεταπτυχιακά διπλώματα, σε τόσο νεαρή ηλικία - 22 μόλις ετών! - καθώς και για το ήθος του και την εν γένει σφαιρική του μόρφωση:
΄΄Ο Γεώργιος Δούσμανης, είναι κάτοχος ανυπέρβλητης προσωπικής μορφώσεως. Τεράστιας διεισδυτικής λογικής. Κι' εξαίσιας πραγμάτωσης της ερευνητικής εργασίας. Έχει χαρακτήρα σπάνιο. Ήθος, σεμνότητα και μια ευδιάκριτη λυρική ευγένεια.
Είναι ένας πραγματικός Έλληνας΄΄.
Αναδημοσιεύουμε το βιογραφικό του , οπως το βρήκαμε στον Φιλόδημο http://www.filodimos.gr/id/index.php?option=com_content&task=view&id=364&Itemid=22
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ: ΄΄Η μεγαλύτερη διάνοια που πέρασε από το Πανεπιστήμιο ΄΄Columbia΄΄ των Η.Π.Α
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ είναι ένας πυρηνικός επιστήμονας παγκόσμιας ακτινοβολίας και παραδοχής. Ο κορυφαίος της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι αυτός που άγγιξε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, αλλά λόγω της νεαρής ηλικίας και του πρόωρου θανάτου του, δεν το κατέκτησε - ή δεν του εδόθη - αν και δικαιωματικά το άξιζε, γιατί η ποιότητα των εκπληκτικών του ανακαλύψεων, είχαν επάνω τους τη σφραγίδα της διάνοιας.
Πρόκειται για μια από τις πιο χαρισματικές φύσεις, που πέρασαν από τον κόσμο του 20ου αιώνα. Ποιητικός, δυναμικός, φιλοσοφικά συνεσταλμένος. Με απέραντη αγάπη για την ανθρωπότητα, συχνά έλεγε: ΄΄Οι απεριόριστες δυνάμεις της φύσης, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούνται μόνο, για το καλό της φύσης, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούνται μόνο, για το καλό της ανθρωπότητας και ποτέ για τον όλεθρό της΄΄.
Είναι αυτός που φέρεται ότι συγκλόνισε το περιβάλλον του, που το αποτελούσε η αφρόκρεμα της παγκόσμιας σκηνής. Από τους περίφημους νομπελίστες καθηγητές των Αμερικανικών Πανεπιστημίων, έως τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Αϊζενχάουερ και τη βασίλισσα της Ελλάδας Φρειδερίκη.
Ο Γεώργιος Δούσμανης, ήταν ένας ερευνητής της ΄΄Τετράγωνης λογικής΄΄ που αναζητούσε στο θετικό ορθολογισμό, την αρνητική διάσταση, για να την μετατρέψει σε χρηστική ετυμολογία ζωής.
Ήταν αυτός που έλαμψε ως πρωινός αστέρας κι έπειτα χάθηκε μέσα στην νηνεμία της επιστήμης. Έμειναν όμως οι απαστράπτουσες έρευνές του και τα ψήγματα της κοσμιότητάς του, αυτά που στολίζουν τα 37 πρόωρα χρόνια του.
II
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ ήταν ένας εκρηκτικός οραματιστής, με απρόβλεπτες διαστάσεις, που συνδύαζε εγκεφαλικά τη θεωρία με την πράξη και την πράξη μ' ένα νέο αποτέλεσμα ΄΄ανατρεπτικής ετυμηγορίας΄΄ προκαλώντας την επιστήμη της εποχής του.
Ήταν συνάμα κι ένα πνευματικό ορόσημο, που είχε έντονη ανθρωπιστική φιλοσοφία, διακηρύσσοντας: ΄΄Σκοπός μας είναι τι να δώσουμε στον άνθρωπο κι όχι τι να πάρουμε΄΄. Ήταν αυτός που είχε ζήσει στην παιδική του ηλικία, όλες τις αντίξοες συνθήκες ενός Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κι ενός εμφυλίου.
Ήταν ο βιωματικός επιστήμονας του ΄΄ιδιοσυγκρασιακού ταπεραμέντου΄΄ και της εξελικτικής ιδεοπρακτικής άμιλλας. Πήγαινε μπροστά από τη ροή των πραγμάτων. Μπροστά από τ' ΄΄άλογα θαύματα΄΄ της εποχής του.
Είχε μια ενδοσκοπική υπόσταση και μια επιβλητική προσωπικότητα. Μάγευε τους συνανθρώπους τους, με την απλότητα της περήφανης Ελληνικής καταγωγής του και με την
υπέροχη διάνοιά του.
Ήταν μια σπάνια εκλεκτική φύση.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ, είναι ο διαπρεπής επιστήμονας κι' ερευνητής, ο οποίος με την εμπεριστατωμένη και πρωτοποριακή του εργασία: ΄΄Περί των ηλεκτρονίων αρνητικής ενεργού μάζας΄΄, μια κορυφαία ανακάλυψη του 1958, που πραγματοποίησε στα εργαστήρια της εταιρίας ΄΄R.C.A. στο Princeton των ΗΠΑ, έβαλε σ' άλλα επίπεδα τη σύγχρονη Φυσική της έδωσε: ΄΄αντίστροφη ισορροπημένη λογική και γνώση απεριόριστη΄΄.
... Την εποχή που ανακοινώθηκε η ανακάλυψη αυτή, τύχαινε να βρίσκεται στις Η.Π.Α. η βασίλισσα της Ελλάδας Φρειδερίκη, η οποία όταν συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ, αυτός: ΄΄το πρώτο που της είπε, ήταν ο απέραντος θαυμασμός, κι η ευγνωμοσύνη που νοιώθει η ανθρωπότητα για την ανακάλυψη του ωραίου Έλληνα επιστήμονα, Γεωργίου Δούσμανη΄΄.
Κι η Φρειδερίκη, υπερήφανη και συγκινημένη, σπεύδει αμέσως να συναντήσει και να γνωρίσει από κοντά ΄΄το μυθικό 27χρονο πυρηνικό αποτέλεσμα, από την Ελλάδα, που είχε προκαλέσει την εποχή του΄΄. Κι όταν γίνεται η συνάντηση, αυτός συστήνεται, χαριτολογώντας: ΄΄Γεώργιος Δούσμανης, από την Κουνινά Αιγίου. Σας παρακαλώ!΄΄.
Η Φρειδερίκη, μετά την επιστροφή της από την Αμερική, επισκέπτεται το Αίγιο, με σκοπό να γνωρίσει από κοντά τους γονείς και την οικογένεια του διαπρεπούς επιστήμονα. Απλά ντυμένη η βασίλισσα, κι αγνώριστη στα μάτια των Αιγιωτών, επισκέπτεται το Γυμνάσιο της πόλης.
Μαζί με μια άλλη κυρία, απαρατήρητες βρέθηκαν στο γραφείο του Διευθυντή. Κι όταν ανακοινώθηκε ότι στο Γυμνάσιο βρίσκεται η βασίλισσα της Ελλάδας, τα πάντα πήραν μια απροσδόκητη έως κωμική αναστάτωση. Το μόνο που ήθελε η Φρειδερίκη, ήταν να την οδηγήσουν στο σπίτι της οικογένειας Δούσμανη.
Όπως κι έγινε. Όμως η οικογένεια έλειπε στο κτήμα, στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ Κουνινάς. Μια καλλίγραφη πρόσκληση, με βασιλική υπογραφή, προσκαλούσε τον πατέρα Δούσμανη να επισκεφτεί το παλάτι, για να δεχτεί αυτοπροσώπως τα συγχαρητήρια, για το διαπρεπή γιό του. Όπως κι έγινε.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ, γεννήθηκε το 1929, στην Κουνινά Αιγίου. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του αγρότη σταφιδοπαραγωγού Χρήστου και της Φωτεινής Δούσμανη. ... Από τη μητέρα του είχε γενιά από τους ένδοξους οπλαρχηγούς του 1821: Γιωργο - Μωραΐτη, Αργύρη Παπασταθόπουλο και Αλεξανδρόπουλο. Ήταν αδελφή του εθνομάρτυρα ιερέα και διανοούμενου του Αιγίου, Θεόδωρου Παπαγεωργίου.
(Ο κλάδος της οικογένειας Δούσμανη, κατάγεται από την Ήπειρο. Απο κει διασκορπίσθηκε στην Κέρκυρα και τη Βοστίτσα. Το 17ο αιώνα, ο συνώνυμος Γεώργιος Δούσμανης, συνθηκολογεί και μεταφέρει τη διοίκηση της Αθήνας στους Ενετούς κι έπειτα μαζί τους πολεμάει τους Τούρκους, οι οποίοι ονομάζουν τους Δουσμάνηδες ΄΄Ντούσμαν΄΄: δηλαδή εχθρούς. Στο τέλος ο Γεώργιος Δούσμανης, δολοφονήθηκε το 1701).
Ο Γεώργιος Δούσμανης, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, ως ΄΄παιδί θαύμα΄΄ και στα 9,5 χρόνια του βρίσκεται μαθητής του Γυμνασίου Αιγίου, για να καταπλήξει τους καθηγητές του. Ένας από αυτούς, αυθόρμητα εξομολογείται: ΄΄Έφτασα έως τη μέση του γραπτού του και του έβαλα 20, έως το τέλος έπρεπε να του βάλω 40!΄΄
Στη Φυσική και στα Μαθηματικά, άστραφτε μέσα του ένα φως, έβλεπε όλες τις πιθανές λύσεις του ίδιου προβλήματος, βασανίζοντας τους καθηγητές του, οι οποίοι συχνά έλεγαν, με κρυφή περηφάνια: ΄΄Αύριο έχω ν' αντιμετωπίσω το Δούσμανη΄΄.
Τελείωσε το Γυμνάσιο Αιγίου με άριστα. Μελετώντας μόνος του, μαθαίνει τρεις ξένες γλώσσες! Ενώ κατέχει πλήθος εγκυκλοπαιδικών γνώσεων. Εμπνέεται διαβάζοντας κάτω από την αγαπημένη μυγδαλιά, στο σταφιδόκτημα του πατέρα του, στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ Κουνινάς.
Τα μικρότερα αδέλφια του, θυμούνται πως έφτανε στο ΄΄Πετροβούνι΄΄ φορτωμένος βιβλία, που τα διάβαζε - τα καταβρόχθιζε - σ' απίστευτα σύντομο χρόνο, για να φέρει κι' άλλα, κι' άλλα.
Εργατικότατος, ξυπνούσε τα χαράματα: ΄΄Για να μη μας βρει ο ήλιος στα κρεβάτια μας!΄΄ έλεγε και ξεκινούσε την κάθε μέρα του όλο κέφι. Και συνέχιζε, ανεβάζοντας στροφές: ΄΄Να μη περπατάτε, να τρέχετε΄΄, έλεγε στ' αδέλφια του.
Ήταν σαν να προαισθανόταν ότι η ζωή του θα ήταν σύντομη, μόνο 37 χρόνια, κι έπρεπε να προφθάσει, να γίνει και να δώσει ότι ΄΄εγκυμονούσε΄΄ μέσα σ' αυτό το κομψό και διανοητικό κεφάλι, το πλουτισμένο με απεριόριστες αναλαμπές και λάμψεις
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το Γυμνάσιο Αιγίου, ο Καθηγητικός Σύλλογος ομόφωνα, με γραπτή του αναφορά, μας διαβεβαιώνει:
΄΄Σπανιότατα παρουσιάζονται εις τα Ελληνικά Γυμνάσια, μαθηταί διαθέτοντας τα πνευματικά εφόδια και την φιλομάθειαν του μαθητού Γεωργίου Χρ. Δούσμανη.
Ούτος προικισμένος υπό της φύσεως, με ταχείαν αντίληψην, μνημονικήν και φανταστικήν ικανότητα, διαύγειαν κρίσεως, κι άλλα. Καθώς κι εξαιρετικήν και πολύπλευρον φιλομάθειαν, παρουσίασεν ιδία κατά τα τρία τελευταία σχολικά έτη (1943-1946) την μεγίστην επίδοσιν εις όλα τα εν γένει τα μαθήματα. Η δε εν τω σχολείω διαγωγή του, υπήρξεν αρίστη΄΄.
Είναι το ΄΄προβούλευμα΄΄ μιας αδιάβλητης διάνοιας.
... Ο Γεώργιος Δούσμανης, στα χρόνια της κατοχής, αμύνεται μελετώντας αδιάκοπα, για αν ξεφύγει από την ζοφερή πραγματικότητα, που έχει παρασύρει τα πάντα, στη δίνη μιας ακατάσχετης βαρβαρότητας, μ' αποκορύφωση την εκτέλεση από τους Γερμανούς, του αγαπημένου του θείου, παπά Θεόδωρου Παπαγεωργίου.
Τα παρέρχεται όλα αυτά και ζει αληθινάς μες τον κόσμο της γνώσης. Μελετώντας ακατάπαυστα παίρνει εφόδια για τα χρόνια της Ειρήνης, που νομοτελειακά θάρθουν, κι εκεί πλοηγός και ταξιδευτής, θα τραβήξει προς το πεπρωμένο του. Μαχητής, για το καλό τ' ανθρώπου.
Ο συμμαθητής του, Ηρακλής Μπούτσικας, θυμάται:
΄΄Στις δυο τελευταίες τάξεις που αρίστευσε, τις έζησε υπό Γερμανική Κατοχή. Τον θυμάμαι να φοράει δύο διαφορετικά παπούτσια, που δεν ήταν στα μέτρα του, γεμάτα αρβυλόπροκες στη σόλα για να μην τρίβεται.
Κάθε Σάββατο μεσημέρι, χειμώνα - καλοκαίρι, ανέβαινε στην Κουνινά να δει το σπίτι του ξανά το πρωί πάλι ποδαράτο, πρώτος έμπαινε στην τάξη και κάτω απ' αυτές τις αντίξοες βιοτικές συνθήκες, αυτός ο εγκέφαλος, αναπτυσσόταν κι υπερείχε πάντων΄΄.
Το 1946, ο Γεώργιος Δούσμανης, πρώτος επιτυχών, εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοιτά με Άριστα, για δύο χρόνια. Προκαλώντας την έκπληξη του καθηγητή Χόνδρου, ο οποίος δηλώνει: ΄΄Δεν μου έχει προκύψει άλλος τέτοιος φοιτητής΄΄.
Η ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ διάνοια και παρατηρητικότητα, του Γεωργίου Δούσμανη, είναι παροιμιώδης. Έχει περάσει στο λαϊκό ένστικτο της Αιγιάλειας περιοχής, μ' ένα σκωπτικό τρόπο. Ο Ηλίας Λιαπόπουλος, εμπεριστατωμένα μας αναφέρει:
΄΄Καθώς ο Γεώργιος Δούσμανης, περιχαρής ανεβαίνει τις σκάλες της Ιατρικής Σχολής, του Πανεπιστημίου Αθηνών, μ' άρβυλα και κοντό παντελόνι, ένας κύριος με ρεμπούκλα και μπαστούνι, τον αποπαίρνει:
- Ε, μικρέ, που πηγαίνεις;
- Να εγγραφώ, κύριε.
- Μα εδώ είναι Πανεπιστήμιο.
- Κι' εγώ στο Πανεπιστήμιο ήρθα.
- Μα εσύ είσαι μικρός.
- Είμαι ο Δούσμανης από την Κουνινά!
Ο καθηγητής μένει έκπληκτος. Είχε διαβάσει το περίεργο συνοδευτικό σημείωμα, στο φάκελό του, που έγραφε: ΄΄περί έκτακτης διάνοιας΄΄ κι αυθόρμητα, για να τον προκαλέσει, τον ρωτάει:
- Για πες μου, Γεώργιε Δούσμανη, παιδί μου, εσύ που τα ξέρεις όλα, κι ο νους σου ταξιδεύει, μήπως ξέρεις πόσες σκάλες έχει η Ιατρική Σχολή;
- Τριάντα εννέα! κύριε.
Ο καθηγητής στυλώνεται, ακουμπώντας το μπαστούνι.
- Μα είσαι σίγουρος;
- Σιγουρότατος.
Ο καθηγητής ξεστυλώνεται, κι' αρχίζει να μετράει, κατεβαίνοντας τις σκάλες. Μόλις έφθασε στο τέλος, κούνησε μ' απορία το κεφάλι. Έπειτα πάλι, χτυπώντας το μπαστούνι, μετρούσε στον ανήφορο, μια - μια τις σκάλες. Έφθασε στην κορυφή. Πάλι τριάντα εννέα, τις έβγαζε.
- Μα πως το ήξερες, παιδί μου;
- Να κύριε, τις μετρούσα δυο - δυο, καθώς τις ανέβαινα, (19 Χ 2=38), η τελευταία ήταν μονή! επομένως: 38+1=39.
Ο καθηγητής βάζει το χέρι του, στον ώμο του φοιτητή Γεωργίου Δούσμανη και προχωρώντας τον πηγαίνει στα γραφεία της Πρυτανείας, όπου τον συστήνει μ' ενθουσιασμό, κι' εγκωμιαστικά λόγια, στους υπόλοιπους Πανεπιστημιακούς. Προσυπογράφοντας, πως το συνοδευτικό των καθηγητών του Γυμνασίου Αιγίου, είναι ίσως φτωχό, μπρος σ' αυτό που ο ίδιος διαισθανόταν.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ το 1948, κερδίζει υποτροφία για σπουδές στις Η.Π.Α., στο περίφημο Πανεπιστήμιο ΄΄Columbia΄΄ όπου δίπλα στην ελίτ της παγκόσμιας διανόησης, θ' αναμετρούσε τις δικές του πνευματικές δυνάμεις, για να καταπλήξει, κι' εκεί, Πανεπιστημιακούς και συμφοιτητές του.
Εκεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, παίρνει το ΄΄Μάστερ΄΄ και το ΄΄Διδακτορικό΄΄, παρουσιάζοντας σπάνιες ικανότητες στην έρευνα και στις ανακαλύψεις νέων στοιχείων στην επιστήμη της Φυσικής. Κάνοντας τον Ελληνο - αμερικανό καθηγητή του ΄΄Columbia΄΄ κύριο Λούκας, να εκμυστηρευτεί δημόσια:
΄΄Η διάνοια του Γεωργίου Δούσμανη, εκπέμπει φως, σαν να φοράει φωτοστέφανο!΄΄.
Ο ίδιος καθηγητής, επισκέπτεται μετά δύο χρόνια - 1950 - το Γυμνάσιο Αιγίου, για να γνωρίσει και να συγχαρεί τους καθηγητές, οι οποίοι: ΄΄διέσωσαν, μέσα από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια τέτοια διάνοια΄΄, κι ιδίως να εγκωμιάσει τον φυσικό κύριο Ζωγράφο, που έδωσε τέτοια εφόδια, στον ΄΄έκτακτο μαθητή του΄΄.
Στη συγκέντρωση, που ακολούθησε, στα γραφεία του Γυμνασίου Αιγίου, ο κύριος Λούκας, έπλεξε το εγκώμιο του Γεωργίου Δούσμανη, για τις έξοχες επιδόσεις του στη Φυσική και την ικανότητά του να κατακτήσει τ' ανώτερα μεταπτυχιακά διπλώματα, σε τόσο νεαρή ηλικία - 22 μόλις ετών! - καθώς και για το ήθος του και την εν γένει σφαιρική του μόρφωση:
΄΄Ο Γεώργιος Δούσμανης, είναι κάτοχος ανυπέρβλητης προσωπικής μορφώσεως. Τεράστιας διεισδυτικής λογικής. Κι' εξαίσιας πραγμάτωσης της ερευνητικής εργασίας. Έχει χαρακτήρα σπάνιο. Ήθος, σεμνότητα και μια ευδιάκριτη λυρική ευγένεια.
Είναι ένας πραγματικός Έλληνας΄΄.
Η κεντρική βρύση στην παλιά Κουνινά
Το πρίν
{Φωτο απο το αρχείο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΣΙΔΗΜΑ (ΚΑΒΟΥΡΑ)}
Εδώ ήταν κάποτε η κεντρική βρύση στο παλιό χωριό. Βλέπουμε τις πετρόχτιστες κολώνες και το σκέπαστρο που κατασκευάστηκαν με πολύ κόπο από τους παλιούς κατοίκους και χωρίς ιδιαίτερα μέσα την εποχή εκείνη. Ο χειρότερος εχθρός αυτών των μνημείων στο πέρασμα του χρόνου δεν ήταν η φύση που στην χειρότερη περίπτωση θα αφήσει αναλλοίωτα τα βασικά τους σημεία ,αλλά η ληστρική και βάρβαρη επιδρομή των ανθρώπων.
Και το μετά
Με πολύ λύπη το γράφουμε . Οι κολώνες καταστράφηκαν , οι κουρίτες έσπασαν, τα αγκωνάρια εξαφανίστηκαν λές και δεν υπήρχαν πέτρες αλλού. Και μέσα σε όλα αυτά η παρέμβαση της σκαπτικής τσάπας και η κατασκευή δίπλα μιάς τεράστιας τσιμεντοδεξαμενής που δεν ξέρουμε σε τι και ποιον σκοπό αποσκοπεί.
(φωτο απο το αρχείο του Γιάννη Γεωργόπουλου)
Αυτά τα μνημεία θα έπρεπε όχι μόνο να μην πειράζονται αλλά και να συντηρούνται, αυτά μας συνδέουν με τη παλιά γενέτειρα γή μας , αυτά δίνουν ζωή στη φύση, εκεί και με αυτά μεγαλώσαμε
Αναμνήσεις στα ερείπια της παλιάς Κουνινάς
ΕΔΩ ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΠΙΤΙΑ
Οι πρώτες θύμησες ποτε δεν ξεχνιούνται, ειδικά εμας των μεγαλύτερων που έχουν μείνει συνδεδεμένες με τον τόπο που γεννηθήκαμε. Εκεί που συναντιέται το χθές με το σήμερα, εκεί που έχουν μεινει οι αναμνήσεις μας και οι νοσταλγίες μας , στον τόπο μας που τον αφήσαμε λόγω ανώτερης βίας και ειδικών συνθηκών και σήμερα βλέπουμε χαλάσματα και γκρεμισμένα σπίτια, ενα ερημικό τοπίο. Εκεί που ο νούς μας πάντα θα βρίσκεται. ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ. Μια αναδρομή στο παρελθόν μας κάνει καλό για να μη ξεχνάμε απο που ξεκινήσαμε
Ιερα Μονή Πεπελενίτσας
Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί πρίν απο την καταστροφική πυρκαγιά
Φωτο απο το αρχείο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΣΙΔΗΜΑ (ΚΑΒΟΥΡΑ)
O Aγιος Αθανάσιος στην παλιά Κουνινά
Οι συνεχείς καθιζήσεις πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα οδηγήσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό, το οποίο θα επανακατοικηθεί μετά το 1946 και θα μεταφερθεί στη σημερινή του θέση το 1962. Η παλιά Κουνινά οπως ηταν αναμενόμενο εγκαταλείφθηκε και το μόνο που έμεινε για να θυμίζει την ιστορία της είναι ο παλιός αλλά επιβλητικός ναός του Αγίου Αθανασίου , ενα κόσμημα αρχιτεκτονικής και καλαισθησίας.
Φωτο απο το αρχείο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΣΙΔΗΜΑ (ΚΑΒΟΥΡΑ)
Η ιστορια της Κουνινάς
Αναδημοσίευση απο το http://aigio.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=63&Itemid=154
Η Κουνινά είναι από τα πιο παλιά και ιστορικά χωριά της περιοχής.
Αναφέρεται ως κατοικημένος τόπος από το 1692 όταν και έγινε η Ενετική Απογραφή. Την εποχή εκείνη δόθηκε η σημερινή ονομασία στην περιοχή από το σλαβικό Kyhdi-hafiu το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται Κούνια-νάνι. Η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το σαθρό και επικίνδυνο έδαφος της περιοχής το οποίο ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν δύο φορές: μία μετά το σεισμό της 14ης Μαΐου 1748 και άλλη μία μετά τους διαδοχικούς σεισμούς του 1953 και του 1962. Η σχετική απόφαση για μεταφορά του χωριού Κουνινά είχε παρθεί αμέσως μετά τον πόλεμο (υπουργική απόφαση 108723/28.5.1947) αλλά η εφαρμογή της αναβαλλόταν διαρκώς λόγω των πολλών χρημάτων που έπρεπε να δοθούν για απαλλοτριώσεις και αποζημιώσεις των κατοίκων. Η αρχική θέση του χωριού ήταν ανάμεσα στο Λάκωμα, την Καρίτσα και το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής ενώ η κατοπινή (και σημερινή) θέση ονομαζόταν από τους παλιούς «Βαρελά».
Κατά την Ενετοκρατία υπαγόταν διοικητικά στην Βοστίτσα (δηλ. το Αίγιο). Αν και οι Ενετοί εισήγαν την καλλιέργεια της σταφίδας, εν τούτοις αρχικά η Κουνινά θεωρήθηκε γι’ αυτούς σχεδόν άγονη περιοχή. Έτσι, προκρίθηκε η καλλιέργεια κάποιων ποικιλιών σταφυλιού («βολίτσες» ή «γριμανιώτες», η δεύτερη ονομασία πιθανώς να προέρχεται από τον αρμοστή της Αιγιαλείας επί Ενετοκρατίας, Φραγκίσκο Γριμάνη) καθώς και η καλλιέργεια βαμβακιού (εξ ου και η παλαιότερη ονομασία «Βαμβακιές» της περιοχής νοτιοανατολικά του χωριού).
Στην Επανάσταση κάτοικοι του χωριού θα απαρτίσουν ξεχωριστό σώμα που θα πάρει μέρος στη μάχη στα Σελά κατά την πολιορκία της Πάτρας (1822), αλλά ο εμφύλιος μεσούσης της Επανάστασης (1924) θα χωρίσει το χωριό στα δύο.
Με την απελευθέρωση το 1833 η Κουνινά μαζί με την Παρασκευή και το Κακοχώρι (σημερινές Δάφνες) θα αποτελέσουν τον δήμο Μεγανίτιδος. Πρώτος δήμαρχος του νεοσύστατου δήμου ήταν ο εκ Κουνινάς αγωνιστής, Αργύρης Παπασταθόπουλος, επί της δημαρχίας του οποίου θα κτιστεί ο παλιός ιερός ναός του Αγίου Αθανασίου (εικονογραφημένος από τον γνωστό αγιογράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη) και θα ιδρυθεί ο σημερινός οικισμός Βόβοδα. Ο Αργύρης Παπασταθόπουλος θα τιμηθεί το 1843 με το Χάλκινο και Αργυρό Παράσημο. Πέθανε το 1851. Λίγο αργότερα η Κουνινά θα γίνει κοινότητα. Τα έτη 1870 και 1871 η Κουνινά θα ταλαιπωρηθεί από επιδημία ευλογιάς και η ανάπτυξή της θα καθυστερήσει. Την ίδια περίπου εποχή θα ενσωματωθεί στο δήμο Αιγίου.
Το 1900 η παραγωγή σταφίδας στα πεδινά θα καταστραφεί από περονόσπορο και σε μια νύκτα οι κάτοικοι της Κουνινάς θα γίνουν πλούσιοι καθώς μόνο η δική τους παραγωγή θα σωθεί. Ο απότομος πλουτισμός θα οδηγήσει στο γκρέμισμα της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου και στο χτίσιμο νέας (η οποία θα ολοκληρωθεί το 1926), αλλά η αλόγιστη σπατάλη θα φέρει την Κουνινά μετά από δυο χρόνια στο χείλος της φτώχειας. Τότε θα αρχίσει και η μαζική μετανάστευση στην Αμερική. Το 1907 θα εμφανιστούν καθιζήσεις και κλίσεις των σπιτιών από τις πολλές βροχές και θα γίνουν οι πρώτες συζητήσεις για μεταφορά του χωριού. Το 1915 ιδρύεται ο σταφιδικός συνεταιρισμός με πρώτο πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Λυριντζή. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιδημία γρίπης θα κτυπήσει τον πληθυσμό ενώ το 1921 και το 1922 θα γίνει νέα καθίζηση του εδάφους και το 1923 θα συζητηθεί για πρώτη φορά η μεταφορά του χωριού στη θέση «Βαρελά». Η σταφίδα θα γίνει το μοναδικό σχεδόν καλλιεργήσιμο προϊόν της περιοχής και μάλιστα με τόση επιτυχία ώστε ο συνεταιρισμός της Κουνινάς θα ανοίξει γραφεία στο Λονδίνο το 1926. Παρ’ όλ’ αυτά, το «Σταφιδικό ζήτημα» που θα προκύψει μεταξύ των ετών 1929 και 1936 θα οδηγήσει μέχρι και σε επέμβαση του στρατού μετά την καταστροφή των γραφείων του ΑΣΟ στο Αίγιο από Κουνινιώτες.
Νέες καθιζήσεις πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα οδηγήσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό, το οποίο θα επανακατοικηθεί μετά το 1946 και θα μεταφερθεί στη σημερινή του θέση το 1962.
Ο πληθυσμός της Κουνινάς είναι 672 κάτοικοι (απογραφή του 2001) στους οποίους περιλαμβάνονται εκείνοι των οικισμών Αγίας Άννας, Πελεκίστρας και Πετροβουνίου και η Μονή Πεπελενίτσας
Η Κουνινά είναι από τα πιο παλιά και ιστορικά χωριά της περιοχής.
Αναφέρεται ως κατοικημένος τόπος από το 1692 όταν και έγινε η Ενετική Απογραφή. Την εποχή εκείνη δόθηκε η σημερινή ονομασία στην περιοχή από το σλαβικό Kyhdi-hafiu το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται Κούνια-νάνι. Η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το σαθρό και επικίνδυνο έδαφος της περιοχής το οποίο ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν δύο φορές: μία μετά το σεισμό της 14ης Μαΐου 1748 και άλλη μία μετά τους διαδοχικούς σεισμούς του 1953 και του 1962. Η σχετική απόφαση για μεταφορά του χωριού Κουνινά είχε παρθεί αμέσως μετά τον πόλεμο (υπουργική απόφαση 108723/28.5.1947) αλλά η εφαρμογή της αναβαλλόταν διαρκώς λόγω των πολλών χρημάτων που έπρεπε να δοθούν για απαλλοτριώσεις και αποζημιώσεις των κατοίκων. Η αρχική θέση του χωριού ήταν ανάμεσα στο Λάκωμα, την Καρίτσα και το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής ενώ η κατοπινή (και σημερινή) θέση ονομαζόταν από τους παλιούς «Βαρελά».
Κατά την Ενετοκρατία υπαγόταν διοικητικά στην Βοστίτσα (δηλ. το Αίγιο). Αν και οι Ενετοί εισήγαν την καλλιέργεια της σταφίδας, εν τούτοις αρχικά η Κουνινά θεωρήθηκε γι’ αυτούς σχεδόν άγονη περιοχή. Έτσι, προκρίθηκε η καλλιέργεια κάποιων ποικιλιών σταφυλιού («βολίτσες» ή «γριμανιώτες», η δεύτερη ονομασία πιθανώς να προέρχεται από τον αρμοστή της Αιγιαλείας επί Ενετοκρατίας, Φραγκίσκο Γριμάνη) καθώς και η καλλιέργεια βαμβακιού (εξ ου και η παλαιότερη ονομασία «Βαμβακιές» της περιοχής νοτιοανατολικά του χωριού).
Στην Επανάσταση κάτοικοι του χωριού θα απαρτίσουν ξεχωριστό σώμα που θα πάρει μέρος στη μάχη στα Σελά κατά την πολιορκία της Πάτρας (1822), αλλά ο εμφύλιος μεσούσης της Επανάστασης (1924) θα χωρίσει το χωριό στα δύο.
Με την απελευθέρωση το 1833 η Κουνινά μαζί με την Παρασκευή και το Κακοχώρι (σημερινές Δάφνες) θα αποτελέσουν τον δήμο Μεγανίτιδος. Πρώτος δήμαρχος του νεοσύστατου δήμου ήταν ο εκ Κουνινάς αγωνιστής, Αργύρης Παπασταθόπουλος, επί της δημαρχίας του οποίου θα κτιστεί ο παλιός ιερός ναός του Αγίου Αθανασίου (εικονογραφημένος από τον γνωστό αγιογράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη) και θα ιδρυθεί ο σημερινός οικισμός Βόβοδα. Ο Αργύρης Παπασταθόπουλος θα τιμηθεί το 1843 με το Χάλκινο και Αργυρό Παράσημο. Πέθανε το 1851. Λίγο αργότερα η Κουνινά θα γίνει κοινότητα. Τα έτη 1870 και 1871 η Κουνινά θα ταλαιπωρηθεί από επιδημία ευλογιάς και η ανάπτυξή της θα καθυστερήσει. Την ίδια περίπου εποχή θα ενσωματωθεί στο δήμο Αιγίου.
Το 1900 η παραγωγή σταφίδας στα πεδινά θα καταστραφεί από περονόσπορο και σε μια νύκτα οι κάτοικοι της Κουνινάς θα γίνουν πλούσιοι καθώς μόνο η δική τους παραγωγή θα σωθεί. Ο απότομος πλουτισμός θα οδηγήσει στο γκρέμισμα της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου και στο χτίσιμο νέας (η οποία θα ολοκληρωθεί το 1926), αλλά η αλόγιστη σπατάλη θα φέρει την Κουνινά μετά από δυο χρόνια στο χείλος της φτώχειας. Τότε θα αρχίσει και η μαζική μετανάστευση στην Αμερική. Το 1907 θα εμφανιστούν καθιζήσεις και κλίσεις των σπιτιών από τις πολλές βροχές και θα γίνουν οι πρώτες συζητήσεις για μεταφορά του χωριού. Το 1915 ιδρύεται ο σταφιδικός συνεταιρισμός με πρώτο πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Λυριντζή. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιδημία γρίπης θα κτυπήσει τον πληθυσμό ενώ το 1921 και το 1922 θα γίνει νέα καθίζηση του εδάφους και το 1923 θα συζητηθεί για πρώτη φορά η μεταφορά του χωριού στη θέση «Βαρελά». Η σταφίδα θα γίνει το μοναδικό σχεδόν καλλιεργήσιμο προϊόν της περιοχής και μάλιστα με τόση επιτυχία ώστε ο συνεταιρισμός της Κουνινάς θα ανοίξει γραφεία στο Λονδίνο το 1926. Παρ’ όλ’ αυτά, το «Σταφιδικό ζήτημα» που θα προκύψει μεταξύ των ετών 1929 και 1936 θα οδηγήσει μέχρι και σε επέμβαση του στρατού μετά την καταστροφή των γραφείων του ΑΣΟ στο Αίγιο από Κουνινιώτες.
Νέες καθιζήσεις πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα οδηγήσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό, το οποίο θα επανακατοικηθεί μετά το 1946 και θα μεταφερθεί στη σημερινή του θέση το 1962.
Ο πληθυσμός της Κουνινάς είναι 672 κάτοικοι (απογραφή του 2001) στους οποίους περιλαμβάνονται εκείνοι των οικισμών Αγίας Άννας, Πελεκίστρας και Πετροβουνίου και η Μονή Πεπελενίτσας
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Φωτογραφίες της Κουνινάς
Πηγή: Χρ. Μαυρόγιαννης
http://www.aigiorama.gr/this/index.php?option=com_content&view=article&id=440:2010-01-03-08-39-02&catid=85:2008-10-26-19-51-03&Itemid=98
.jpg)
http://www.aigiorama.gr/this/index.php?option=com_content&view=article&id=440:2010-01-03-08-39-02&catid=85:2008-10-26-19-51-03&Itemid=98
Αποψη της Κουνινάς
.jpg)
Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου
Το Ηρώο στην πλατεία της Εκκλησίας
Το παλιό κοινοτικό γραφείο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)